Przepuklina brzuszna pępkowa zewnętrzna jest problemem klinicznym dotykającym zarówno psy bardzo młode, w wieku szczenięcym (przepuklina wrodzona), jak i psy starsze (przepuklina urazowa). Jest to schorzenie polegające na występowaniu defektu w budowie ścian jamy brzusznej w okolicy pępkowej, okolicy pierścienia pachwinowego. Przepukliny tych okolic wyróżnia się oddzielnie, a ich pochodzenie może być zarówno wrodzone, jak i nabyte.
Przepuklina pępkowa wrodzona jest następstwem nieprawidłowego zrośnięcia się pierścienia pępkowego i linii białej. Ma podłoże genetyczne i jest dziedziczona. Są rasy predysponujące, jak np. maltańczyki, owczarki niemieckie, teriery i mieszańce, jednak przez ponad 38 lat pracy jako chirurg nie mogę wskazać szczególnych predyspozycji rasowych.
Widok przepukliny przed zabiegiem
Przepukliny najczęściej mają charakter odprowadzalny, przez co stanowią małe ryzyko następowej niedrożności mechanicznej jelit. W takich przypadkach należy je rozpatrywać jako defekt natury kosmetycznej. Jednak ryzyko uwięźnięcia jelita w otworze przepukliny z zawartością stałego elementu znajdującego się w świetle jelita jest duże, dlatego zaleca się przeprowadzenie zabiegu chirurgicznego. Wykonuje się cięcie eliptyczne wielkości umożliwiającej dostęp operatora, delikatnie operując obiema stronami skalpela z precyzją umożliwiającą zachowanie bezpieczeństwa jelita na wypadek jego ewentualnej obecności w linii cięcia. Stąd opisane eliptyczne cięcie skóry nad wyniosłością przepukliny – miejsce spowodowało minimalne odkształcenia po adaptacji brzegów rany. Niewielki pierścień przepukliny pępkowej może samoistnie ulec okluzji przez przylegające do niego więzadło sierpowate.
Po wykonaniu cięcia umożliwiającego dostęp do otworu przepukliny odprowadzamy tłuszcz pępowinowy wraz z ewentualnym fragmentem jelita do jamy otrzewnowej (w razie konieczności usuwamy nadmiar tłuszczu).
Za pomocą nici wchłanialnych zamykamy otwór przepukliny. Na skórę zakładamy szwy niewchłanialne, zamykające ranę dostępu, które zdejmujemy po minimum siedmiu dniach, w zależności od postępów gojenia. Osłonę antybiotykową u wszystkich pacjentów utrzymywano do piątego dnia po operacji – stosowano amoksycylinę w dawce 15 mg/kg c.c. i.m. Jednak przy zastosowaniu rygorystycznych procedur antyseptycznych można odstąpić od stosowania antybiotyku.
Przypadek kliniczny
Suka, owczarek niemiecki, waga 9,7 kg, czarna podpalana, długowłosa, wiek: 18 tygodni. Program szczepień zrealizowany, badania przedzabiegowe w normach fizjologicznych. Czas przygotowania do zabiegu: 18 min. Efektywny czas pracy chirurga: 12 min. Czas od zakończenia zabiegu do wybudzenia całkowitego, samoistnego: 22 min. Wydanie pacjentki: ok. 60 min po wybudzeniu.
Widok przepukliny przed zabiegiem
Informacje pozabiegowe dla właścicielki:
- W pierwszej dobie zwierzę może wymiotować, może być śpiące oraz niechętne do ruchu.
- Najlepiej zapewnić zwierzęciu ciepłe, ciche, zaciemnione miejsce. Zaleca się, aby zwierzę przebywało na płaskiej powierzchni – nie wchodziło oraz nie schodziło po schodach, nie skakało np. na kanapę.
- Zwierzę ma chodzić w kołnierzu pooperacyjnym 24 godziny na dobę, aż do zdjęcia szwów.
- Wodę można podać zwierzęciu, gdy odzyska kontrolę nad językiem.
- Pokarm najlepiej podać zwierzęciu wieczorem bądź na drugi dzień, w formie półpłynnej, aby uniknąć zachłyśnięcia.
- Kontrola lekarska po 48 godzinach.
Pacjent po zabiegu
Widok przepukliny po zabiegu
