Rozwój antybiotykooporności bakteryjnej stanowi poważne zagrożenie we współczesnej medycynie zarówno ludzkiej, jak i weterynaryjnej. Obecność szczepów średnio wrażliwych oraz niewrażliwych na leki bakteriobójcze oraz bakteriostatyczne zwiększa ryzyko powstawania infekcji, których leczenie może być bardzo utrudnione lub w dalszej perspektywie niemożliwe. Zgodnie z obecnymi standardami zaleca się dążenie do ograniczania stosowania antybiotyków w terapii, jeśli ich użycie nie jest bezwzględnie konieczne. W opisywanym przypadku u psa rasy buldog francuski zdiagnozowano uogólnioną nużycę z wtórnym powierzchownym ropnym zapaleniem skóry, utrzymującym się dodatkowo ze względu na nieopanowaną alergię pokarmową. Leczenie przyniosło pełną poprawę stanu zdrowia, przy czym zakażenia wtórne dzięki zaangażowaniu właścicieli wyleczono z zastosowaniem jedynie terapii miejscowej w obrębie zmian skórnych.
Dział: Otwarty dostęp
Śledziona pełni wiele istotnych funkcji u zwierząt towarzyszących. Usunięcie części lub całości śledziony może być przeprowadzone i zazwyczaj nie prowadzi do poważnych konsekwencji zdrowotnych. Niemniej jednak decyzja o zabiegu operacyjnym powinna być podejmowana z rozwagą, a każdy usunięty narząd powinien być przekazywany do badania histologicznego, które jest kluczowe dla ustalenia dalszej strategii terapeutycznej. W niniejszym artykule skupiamy się na aspektach splenektomii, które mogą wystąpić i są ważne dla osiągnięcia zamierzonych celów.
Najważniejszym elementem stawu biodrowego u psa jest kość udowa, która jest najcięższą i największą kością w szkielecie psa. Prawidłowo rozwinięty staw biodrowy składa się z panewki oraz głowy kości udowej, otoczonej torebką stawową. Kluczową rolę odgrywa więzadło obłe, które utrzymuje głowę kości udowej w panewce. Najczęstszymi urazami stawu biodrowego są zwichnięcia, polegające na zerwaniu więzadła obłego i rozerwaniu torebki stawowej. Leczenie chirurgiczne, określone przez lekarza weterynarii, powinno być uzupełnione rehabilitacją. Dysplazja stawu biodrowego, charakteryzująca się nieprawidłowościami w budowie stawu, prowadzi do niestabilności, bólu i kulawizny. Leczenie obejmuje chirurgię lub farmakoterapię oraz rehabilitację, mającą na celu wzmocnienie mięśni wokół stawu. Częstymi problemami są również złamania kości udowej, wymagające szybkiego rozpoczęcia rehabilitacji po zabiegu chirurgicznym. W artykule przedstawiono trzy przypadki leczenia: pacjenta z poważną obustronną dysplazją stawu biodrowego, labradora w wieku pięciu lat, u którego zdiagnozowano początkową fazę dysplazji stawów biodrowych i u którego nie można było przeprowadzić zabiegu operacyjnego oraz pacjenta rasy pudel toy, w wieku pięciu lat, ze zdiagnozowaną karłowatością przysadkową.
Alergia pokarmowa, a w zasadzie nadwrażliwość na składniki pokarmowe wywołująca objawy skórne, zaburzenia pracy przewodu pokarmowego oraz inne dysfunkcje organizmu, to złożona dolegliwość, która stawia wiele wyzwań zarówno przed lekarzami, zoodietetykami, jak i przed opiekunami chorych zwierząt. Współcześnie uznaje się ją z najpopularniejszą przyczynę występowania niesezonowych chorób dermatologicznych oraz świądu u kotów. Ponadto mogą jej towarzyszyć objawy gastroenterologiczne, neurologiczne, oddechowe, a także behawioralne. Jest to więc trudny przeciwnik, wymagający odpowiedniego podejścia.
Przepuklina pępkowa u psów, zarówno wrodzona u szczeniąt, jak i nabyta u starszych osobników, stanowi wyzwanie kliniczne ze względu na defekt w ścianie brzusznej wokół pierścienia pępkowego. Stan ten, mogący mieć charakter zarówno wrodzony, jak i pourazowy, dotyka różnych ras, w tym maltańczyków, owczarków niemieckich i terierów, chociaż nie zidentyfikowano jednoznacznych predyspozycji rasowych. Zazwyczaj przepukliny te są odprowadzalne i stanowią niewielkie ryzyko następowej mechanicznej niedrożności jelit, często są traktowane jako defekt kosmetyczny. Jednakże istnieje znaczne ryzyko uwięźnięcia jelita, co wymaga interwencji chirurgicznej. Zabieg chirurgiczny obejmuje eliptyczne nacięcie w celu uzyskania dostępu do przepukliny, odprowadzenie wystających tkanek i zamknięcie otworu przepukliny szwami wchłanialnymi. Opieka pooperacyjna obejmuje antybiotyki i szczegółowe instrukcje dotyczące rekonwalescencji. Przedstawiono przypadek kliniczny 18-tygodniowego owczarka niemieckiego. Szczegółowo opisano podejście chirurgiczne, czas rekonwalescencji oraz zarządzanie pooperacyjne.
Choroby przyzębia są częstą przypadłością spotykaną u kotów domowych. Periodontologia, która się nimi zajmuje, to największy obszar stomatologii weterynaryjnej, a lekarze weterynarii regularnie przyjmują pacjentów z takimi dolegliwościami. Przyzębie składa się z dziąsła, więzadła przyzębnego, cementu korzeniowego i kości zębodołu. Początkowe stany zapalne dotyczą głównie dziąseł, ale mogą prowadzić do poważniejszych problemów, jeśli nie zostaną w porę leczone. Młodzieńcze zapalenie przyzębia to szczególna forma choroby, występująca u młodych kotów. Objawy obejmują nieprzyjemny zapach z pyska, zaczerwienione dziąsła, utratę apetytu i zmiany w zachowaniu. Leczenie obejmuje zarówno zabiegi chirurgiczne, jak i codzienną higienę jamy ustnej. Regularne kontrole stomatologiczne i dbanie o higienę są kluczowe w zapobieganiu nawrotom choroby.
Przewlekłe enteropatie to zbiorczy termin określający choroby przewodu pokarmowego trwające trzy tygodnie lub dłużej, z wyłączeniem parazytoz jelitowych oraz chorób nowotworowych. Enteropatie są klasyfikowane jako reagujące na dietę (FRE), reagujące na antybiotyki (ARE) oraz reagujące na terapię immunosupresyjną (IRE). Prezentowane w ostatnich latach badania wskazują, że 50–70% pacjentów będzie reagowało na zmianę diety jako leczenie pierwszego wyboru. Ze względu na podłoże w reakcji na pokarm część pacjentów będzie także prezentowała objawy dermatologiczne. Wśród zalecanych form terapii dietetycznej poza dietami hydrolizowanymi i typu gastrointestinal coraz częściej stosowane są diety przygotowywane przez opiekuna w domu na podstawie zaleceń dietetyka. Prawidłowo prowadzone diety domowe są pełnowartościowe, wysokostrawne i bardzo smakowite, co jest szczególnie istotne u przewlekle chorych pacjentów, dzięki czemu są istotnym elementem terapii przewlekłych enteropatii.
Dermatozy psychogenne objawiają się często nadmiernym lizaniem, wydrapywaniem czy gryzieniem sierści i skóry. Etiologia związana jest z zaistnieniem sytuacji stresowej dla danego zwierzęcia. Duży wpływ na proces leczenia tego typu zaburzeń ma terapia behawioralna.
Zwichnięcie przyśrodkowe rzepki oraz uszkodzenie więzadła krzyżowego doczaszkowego to jedne z najczęstszych przyczyn kulawizny kończyny miednicznej u psów, a szczególnie ras miniaturowych. Istnieją jako osobne jednostki chorobowe, jednakże mogą obejmować jeden staw kolanowy, występując jednocześnie u danego pacjenta. Zwichnięcie rzepki często poprzez przewlekły stan zapalny stawu kolanowego oraz patologiczne naprężenia na więzadle krzyżowym doczaszkowym nierzadko przyczynia się do jego uszkodzenia. Ponadto zwichnięcie rzepki może występować jako komplikacja po wykonanym zabiegu stabilizacji stawu kolanowego. W poniższym artykule zostaną przedstawione techniki wspomagające leczenie zwichnięcia rzepki podczas zabiegu stabilizacji stawu kolanowego metodą TPLO (Tibial Plateau Leveling Osteotomy).
Leczenie zwierząt to dziś nie tylko wiedza, doświadczenie i umiejętności. W dzisiejszych czasach, aby osiągnąć sukces jako lekarz weterynarii, potrzeba czegoś więcej. Tym elementem jest umiejętność efektywnej komunikacji z klientem. Każdy lekarz weterynarii potrzebuje szkoleń z zakresu skutecznej komunikacji, ponieważ tylko ona sprawi, że klient będzie wracał właśnie do nas.
Terapia manualna, czyli leczenie poprzez ręce. Jest działem fizjoterapii medycznej zajmującym się leczeniem zaburzeń narządu ruchu. Obecnie w fizjoterapii weterynaryjnej, tak jak w fizjoterapii człowieka, funkcjonuje wiele koncepcji, manipulacje i mobilizacje stawowe stanowią bazę jak również są najczęściej stosowanym technikami. W przypadku tych metod głównymi celami są przywrócenie ruchomości w stawach, powięziach, więzadłach, ścięgnach, skórze, działanie przeciwbólowe, modulacja stanu zapalnego, zmniejszenie obrzęku, a także ogólne poprawa funkcji. Klasyfikacja i koncepcja Maitlanda znalazła swoje miejsce w medycynie weterynaryjnej.
Choroby ślinianek są rzadkie u psów. Najczęściej występującą nieprawidłowością jest mucocele. Do przyczyn tego zaburzenia można zaliczyć urazy, ciała obce lub kamienie ślinowe, dirofilariozę, nowotwory oraz przyczyny idiopatyczne. Do zaburzenia dochodzi również po zabiegach mandibulektomii. W artykule opisano przypadek psa z mineralizacją w okolicy odpowiadającej umiejscowieniu przewodu ślinianki przyusznej.