Idiopatyczne dermatozy u psów – case study

Patogeneza

Gruczoły łojowe są rozproszone na całej powierzchni skóry owłosionej. Dzięki produkcji łoju (sebum), który tworzy na powierzchni naskórka cienką powłokę umożliwiającą utrzymanie odpowiedniego nawodnienia, skóra jest miękka i elastyczna. Wydzielina gruczołów łojowych zabezpiecza również skórę i włosy przed przemoczeniem oraz stanowi warstwę termoizolacyjną. Część oleista produkowanej wydzieliny nadaje włosom połysk. Dodatkowo łój wraz z drobnoustrojami saprofitycznymi skóry jest formą fizycznej bariery dla zarazków oraz zawiera dawkę feromonów intencjonalnych charakterystycznych gatunkowo. Wiele spośród kwasów tłuszczowych będących składnikami łoju ma właściwości przeciwbakteryjne. Jeżeli czynność gruczołów łojowych jest upośledzona, szybko widzimy zmiany w okrywie włosowej oraz wtórne zakażenia bakteryjne i grzybicze. Włos staje się suchy, matowy, pojawiają się wyłysienia oraz łuski na skórze.
Zapalenie gruczołów łojowych może mieć charakter pierwotny, czyli idiopatyczny, lub też pojawić się wtórnie w związku z innymi chorobami zapalnymi skóry. Do chorób, w których przebiegu dochodzi do niszczenia gruczołów łojowych, należą: 

• leiszmanioza, 
• trądzik, 
• nużyca, 
• zespół skórno-naczyniówkowy, 
• młodzieńcze jałowe ziarninujące zapalenie skóry, 
• idiopatyczny jałowy ziarniniak,
• ziarniniak ropny.
   

Etiologia zapalenia pierwotnego nie jest do końca poznana. Istnieje kilka hipotez wyjaśniających ten proces:

• choroba o podłożu immunologicznym lub autoimmunologicznym skierowana przeciwko gruczołom łojowym;
• zaburzenie rogowacenia powodujące niedrożność przewodów gruczołów łojowych (u pudli dużych i akity mieszkowa hiperkeratoza jest dominującym objawem, który utrzymuje się jeszcze długo po zniszczeniu gruczołów łojowych);
• nieprawidłowości w metabolizmie lipidów powodujące zaburzenia keratynizacji oraz produkcji łoju;
• choroba dz...