Autor: Ewa Łokciewicz

Artykuł omawia pierwotne zapalenie gruczołów łojowych (SA) u psów, przewlekłą chorobę autoimmunologiczną. Przedstawiono w nim potencjalne mechanizmy powstawania schorzenia, rolę gruczołów łojowych oraz czynniki predysponujące. Opisano typowe objawy kliniczne, a także rasy najczęściej dotknięte chorobą. Omówiono także metody diagnostyczne, podkreślając kluczowe znaczenie badania histopatologicznego. W artykule przedstawiono różnorodne podejścia terapeutyczne – zarówno miejscowe, jak i ogólnoustrojowe – zwracając uwagę na konieczność długotrwałej opieki. Całość uzupełnia opis przypadku, który ilustruje proces leczenia psa z SA. Wnioski wskazują, że pomimo przewlekłego charakteru choroby, właściwe postępowanie pozwala na znaczną poprawę komfortu życia zwierzęcia.

W poniższym artykule poruszono problematykę alergii wziewnych u psów i kotów, skupiając się na atopowym zapaleniu skóry i syndromie atopowym kocim. Przedstawiono najczęstsze objawy kliniczne oraz rasy szczególnie predysponowane do rozwoju tych schorzeń. Omówiono mechanizmy immunologiczne leżące u ich podłoża, a także różnice w patogenezie między psami a kotami. W artykule znajdują się także praktyczne wskazówki dotyczące diagnostyki różnicowej i możliwości wykonania testów alergicznych. Autorzy omawiają dostępne opcje terapeutyczne, w tym leczenie przyczynowe i objawowe, podkreślając znaczenie indywidualizacji terapii.

Choroba zwyrodnieniowa stawów u kotów stanowi częste wyzwanie diagnostyczne dla klinicystów. Jest wysoce prawdopodobne, że przypadki są diagnozowane rzadziej, niż występują w rzeczywistości, czego dowodzą publikacje naukowe. W jednym z badań, które przeprowadzono na grupie 100 kotów, stwierdzono, że 82% osobników powyżej 14. roku życia może wykazywać radiograficzne cechy osteoarthritis [1], przy czym jedynie 13% opiekunów zgłaszało wystąpienie objawów kulawizny. W innym badaniu zmiany radiograficzne stwierdzono u 90% kotów powyżej 12. roku życia, przy czym tylko w 4% przypadków stanowiły one przyczynę konsultacji lekarskiej [2]. Sugeruje to, że wiele kotów może funkcjonować na co dzień z niezdiagnozowanym problemem ortopedycznym, będącym źródłem bólu przewlekłego. W artykule podsumowano obecny stan wiedzy na temat farmakologicznego oraz niefarmakologicznego postępowania w przypadku choroby zwyrodnieniowej stawów u kotów, przy czym szczególną uwagę poświęcono terapii przeciwbólowej.

Rozwój antybiotykooporności bakteryjnej stanowi poważne zagrożenie we współczesnej medycynie zarówno ludzkiej, jak i weterynaryjnej. Obecność szczepów średnio wrażliwych oraz niewrażliwych na leki bakteriobójcze oraz bakteriostatyczne zwiększa ryzyko powstawania infekcji, których leczenie może być bardzo utrudnione lub w dalszej perspektywie niemożliwe. Zgodnie z obecnymi standardami zaleca się dążenie do ograniczania stosowania antybiotyków w terapii, jeśli ich użycie nie jest bezwzględnie konieczne. W opisywanym przypadku u psa rasy buldog francuski zdiagnozowano uogólnioną nużycę z wtórnym powierzchownym ropnym zapaleniem skóry, utrzymującym się dodatkowo ze względu na nieopanowaną alergię pokarmową. Leczenie przyniosło pełną poprawę stanu zdrowia, przy czym zakażenia wtórne dzięki zaangażowaniu właścicieli wyleczono z zastosowaniem jedynie terapii miejscowej w obrębie zmian skórnych.

Powodem konsultacji było pojawienie się u pięciomiesięcznej, niewychodzącej kotki objawu świądu w okolicy lewej małżowiny usznej. Badania kliniczne oraz otoskopowe nasunęły podejrzenie zarażenia świerzbowcem usznym, które potwierdzono badaniem mikroskopowym wymazu z lewego kanału słuchowego zewnętrznego. Wdrożone leczenie przyniosło pełną poprawę kliniczną.

U dwuletniej kawii domowej stwierdzono obecność rany z krwistym wysiękiem, o cechach obrzęku oraz martwicy tkanek miękkich, odgryzienie palców II i III oraz obniżenie ciepłoty ciała w obrębie lewej kończyny piersiowej. W trakcie intensywnej trzymiesięcznej rehabilitacji z zastosowaniem metod magnetoterapii, laseroterapii oraz drenażu limfatycznego połączonych z leczeniem farmakologicznym uzyskano u pacjenta pełną poprawę kliniczną.