Autor: Ewelina Stanclik

Problemy separacyjne objawiają się m.in. nadmierną wokalizacją, niszczeniem przedmiotów czy zaburzeniami zachowań higienicznych. Przyczyny tych zaburzeń mogą być różnorodne – zarówno wynikające z błędów opiekuńczych, jak i cech samego psa lub nieprawidłowości hodowlanych. Diagnoza wymaga przeprowadzenia szczegółowego wywiadu, obserwacji psa oraz oceny jego stanu zdrowia. W niniejszym artykule omówiono znaczenie skutecznego leczenia łączącego terapię behawioralną z odpowiednio dobranymi lekami i suplementami. Proces ten jest zazwyczaj długotrwały i wymaga cierpliwości, stopniowego wprowadzania zmian w rutynie i leczeniu, aby zminimalizować ryzyko nawrotów objawów.

W poniższym artykule poruszono zagadnienie diagnostyki różnicowej pomiędzy zaburzeniami behawioralnymi a objawami neurologicznymi u psów. Autorka zwraca uwagę na konieczność całościowej oceny pacjenta, z uwzględnieniem interakcji między stanem somatycznym a psychicznym. Czytelnik dowie się, jak istotne jest wczesne rozpoznanie podłoża prezentowanych objawów oraz jakie znaczenie ma prawidłowo przeprowadzony wywiad, badanie kliniczne i plan diagnostyczny. Podkreślono rosnącą częstość zgłaszanych przypadków zaburzeń zachowania i potrzebę ich wnikliwej analizy pod kątem możliwego tła medycznego. Artykuł ma na celu zwiększenie świadomości w zakresie diagnostyki i leczenia przypadków granicznych, wymagających współpracy między lekarzem weterynarii a behawiorystą.

Nie ma wątpliwości, że czynności i zabiegi wykonywane podczas wizyt w gabinecie weterynaryjnym wiążą się z nieprzyjemnościami, a same wizyty odbywają się często w towarzystwie silnych emocji opiekuna. W ciężkich przypadkach, zwierzę można wspomóc farmakologicznie, jednak nic nie zastąpi pracy opiekuna z podopiecznym nad przezwyciężaniem lęków. W niniejszym artykule omówiono możliwości wdrożenia działań mających na celu przyzwyczajenie zwierzęcia do wizyt w gabinecie i kontaktu z lekarzem. Przedstawiono również zalecenia postępowania ze zwierzętami z utrwalonymi złymi skojarzeniami, zwracając także uwagę czy wizyta ma charakter pilny, czy też nie.

Zaburzenia zachowania są coraz częściej zgłaszanym problemem w gabinetach lekarzy weterynarii. Choć wciąż jest to temat wzbudzający kontrowersje i nie zawsze jest odbierany na poważnie przez lekarzy weterynarii, to jednak warto zwrócić uwagę, iż medycyną behawioralna jest już stałym punktem w weterynarii. W artykule opisano czym jest deprywacja sensoryczna oraz skupiono się na opisie przypadku psa przejawiającego zachowania lękowe.

Zasada „po pierwsze, nie szkodzić” jest fundamentem zarówno w medycynie ludzkiej, jak i weterynaryjnej. Jednakże w kontekście weterynaryjnym często pomija się aspekt psychiczny pacjentów, koncentrując się wyłącznie na zdrowiu fizycznym. Tymczasem zaburzenia behawioralne u zwierząt stają się coraz częściej zgłaszanym problemem w gabinetach weterynaryjnych. W artykule omówiono znaczenie integracji medycyny behawioralnej z tradycyjnymi praktykami weterynaryjnymi oraz podkreślono rolę personelu w minimalizowaniu stresu i traumatycznych doświadczeń u pacjentów. Przedstawiono również praktyczne strategie poprawy komfortu psychicznego zwierząt podczas wizyt lekarskich, co jest kluczowe dla ich zdrowia i dobrostanu.